Als sinds 1998 werkt ze met veel plezier in de wijk bij HWW zorg. “Ik vond het nog veel te leuk, dus nu ga ik weer een paar uur per week aan de slag bij mijn oude vertrouwde team!”
In 1983 studeerde Ria af als ziekenverzorgster. “Ik werkte in Amsterdam als uitzendkracht in verzorgingshuizen, verpleeghuizen en diverse instellingen. Als laatste kwam ik in de revalidatiesector terecht. Dat vond ik geweldig. Toen ik mijn man leerde kennen, verhuisden we naar Den Haag en ging ik op zoek naar een nieuwe uitdaging.”
Een moeilijk moment in Ria’s leven zorgde voor een koerswijziging in haar carrière. “Mijn moeder zou overlijden. Dankzij de begeleiding van de thuiszorg kon dit thuis gebeuren. De thuiszorg voelde hierdoor voor mij als een logische volgende stap, want zo kon ook ik mensen ondersteunen tijdens dit proces. Door de wijk in te gaan als verzorgende kun je het leven van mensen weer wat aangenamer maken, in welke fase ze zich ook bevinden. En thuis is dan toch vaak de fijnste plek.”
In de Haagse vruchten- en notenbuurt is Ria een bekend gezicht. “Van een ontbijtje maken tot iemand wassen en van wonden verzorgen tot gesprekken voeren met mensen in allerlei soorten en maten: het werken in de wijk is heel divers”, vertelt ze. Ria fietst van hot naar her, maar er zijn cliënten die haar nog altijd bijblijven. “Zo mochten we een man van rond de vijftig jaar begeleiden tot hij aan de beademing moest, hij had ALS. Toen hij nog goed kon praten, vroeg hij naar onze favoriete muziek. Zelfs toen hij nog maar een vinger kon bewegen, zette hij altijd deze muziek aan wanneer we langskwamen. Ik krijg er nog steeds kippenvel van. Zo’n afscheid is dan heel moeilijk, maar gelukkig kun je dan altijd terecht bij je team.”
“Het werk beviel nog altijd goed, maar in september dit jaar kwam het onvermijdelijke moment dat ik met pensioen mocht” vertelt Ria. “Ik heb van iedereen afscheid genomen. Maar al snel begon ik na te denken wat ik eigenlijk wilde. Een vriendin stelde voor: “Waarom ga je niet nog een paar uurtjes aan de slag op je werk?” Dit bleek te kunnen, ideaal! Mijn collega’s waren eigenlijk niet verbaasd, die hadden het wel verwacht. Soms hoor je in je omgeving: ‘Waarom zou je dat doen, je hoeft niet meer te werken.’ Maar voor mij voelt dit echt als een cadeautje, dit werk zit in mijn DNA. Zo lang ik het nog kan, wil ik het gewoon blijven doen.”
“Heb geduld”, wil Ria jonge en potentiële zorgmedewerkers nog meegeven. “Neem altijd de tijd om even te gaan zitten met iemand, die ene taak haal je een andere keer wel weer in. Cliënten hebben vooral de behoefte om gehoord te worden. Probeer onbevooroordeeld in gesprek te gaan en veel door te vragen om tot de kern van de zorgvraag te komen. Zo ga ik morgen weer naar een oudere meneer toe die mij in het begin, zo gaf hij zelf aan, ‘helemaal niet moest’. Toen ik vertelde dat ik met pensioen ging, zei hij: “Ik vind het toch jammer dat je gaat, want nu weet ik hoe je bent.” Dat vond ik toch wel mooi. Je komt bij iemand thuis, dus het is logisch dat een band opbouwen soms tijd kost. Neem dat niet persoonlijk.”
