Duncan van Pelt studeert fysiotherapie en loopt stage bij verpleeghuis Vrederust-West. Wanneer hij bij HWW zorg terechtkomt heeft hij al een paar stages achter de rug, waaronder een korte snuffelstage bij een verzorgingshuis. “Van tevoren had ik wel mijn twijfels. Ik heb geen familie in een verzorgingshuis, dus ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten en dacht dat het misschien wel saai zou zijn.” Het tegenovergestelde bleek waar!
“Die snuffelstage beviel toen heel goed. Vandaar dat ik nu voor mijn langere en laatste stage van de opleiding dezelfde doelgroep koos. Ik zou zeker aanraden om verschillende stages uit te proberen, wie weet word je net als ik verrast.”
Voor hij begon, had Duncan eerst een kennismakingsgesprek. “Het klikte direct met mijn stagebegeleiders. Iedereen is hier heel vriendelijk en komt gelijk even een praatje maken. Je collega’s vormen een groot onderdeel van je stage, dus heel fijn als de samenwerking goed voelt. Dat ze hier zo behulpzaam zijn en je als stagiair echt betrekken bij verschillende casussen, spreekt mij aan. En af en toe een foutje maken is niet erg, je bent geen robot. Zolang je op een vriendelijke manier blijft communiceren en je je op een behulpzame manier opstelt, komt het altijd goed en waarderen patiënten je sowieso.”
Bij Vrederust-West ligt de focus, naast lang verblijf, op revalidatie. “Het doel van deze afdelingen is om mensen weer op een functioneel niveau te krijgen zodat ze terug naar hun eigen huis kunnen”, legt Duncan uit. “Dit doen we door bijvoorbeeld kracht op te bouwen, zodat ze zichzelf, eventueel met behulp van de thuiszorg, weer kunnen redden. De meeste patiënten zijn ouderen, maar iedereen komt hier met een andere reden. Soms leert iemand omgaan met een amputatie, soms gaat het om opknappen na een hersenbloeding en een andere keer herstelt iemand van een gebroken heup.”
Los van het opnieuw leren bewegen, gaat het vaak ook om het wegnemen van een stukje angst, vertelt Duncan. “Wanneer iemand bijvoorbeeld is gevallen, is diegene vaak bang om weer te bewegen. Toch is oefenen juist belangrijk om weer beter en sterker te worden. Aan ons de taak om dit te laten zien en ze te blijven motiveren. Fysiotherapie krijgen mensen immers maar een paar uur per week, dus het grootste stuk moeten ze echt zelf doen. Daar geven we dan tips en oefeningen voor mee.”
De stage en het vakgebied bevallen Duncan goed. “Het is leuk om te zien dat elke collega hier z’n eigen expertise heeft, zo kun je van iedereen wel wat leren. Ik kijk daarnaast ook weleens mee bij andere disciplines, zoals bij de prothesemaker en bij de logopedist en psycholoog. Zo krijg je een compleet beeld van de sector en kun je patiënten ook naar elkaar doorverwijzen. Als je proactief bent en bijvoorbeeld vraagt of je zelf een patiënt mag behandelen, krijg je hier alle vertrouwen voor. Dat helpt onwijs in het zelfstandig worden als fysiotherapeut.”
“Iedereen komt hier met een bepaalde klacht of pijn binnen. Als je ze daar dan bij kan helpen, is het superfijn”, vertelt Duncan tenslotte. “Cliënten zijn onwijs dankbaar. Zo leer je mensen kennen die bijna alleen maar in bed kunnen liggen, en na een korte tijd weer kunnen lopen. Dan zijn ze zó blij, daar doe je het voor. Als je trouwens van chocolade houdt, is dit helemaal jouw plek, want patiënten geven dit heel vaak als bedankje! Na mijn stage ga ik misschien eerst reizen, maar de kans is wel heel groot dat ik uiteindelijk in dit werkveld ga werken. Sommige patiënten vragen al of ik terug ga komen, heel leuk.”
